Uitslag conditie van zeugen meten verschilt per persoon

Segers onderzoekt hoe de conditie van de zeugen zich ontwikkelt en binnen welke marge die mag wijzigen bij verschillende genetica. Daartoe heeft ze eerst verschillende methoden van conditie meten vergeleken. Dat waren het schatten van de conditie op het oog met de Body Condition Score, de Caliper (een instrument dat op de rug van de zeugen wordt geplaatst), de omvang van de zeug meten met de flankmeting, de spekdikte meten met de Renco-spekdiktemeter en ten slotte de spek- en spierdikte meten met een echoapparaat.

De conditie is het beste in te schatten met het echoapparaat. Het is daarbij overigens niet zo dat er een rechtlijnig verband is tussen spek- en spierdikte. 'Een zeug met veel spek hoeft niet veel spier te hebben en andersom ook niet', weet Segers.

Verder blijkt dat de conditie goed is in te schatten met de Caliper. De resultaten komen behoorlijk goed overeen met de optelsom van spier- en spekdikte gemeten met het echoapparaat.

Verschillen tussen gebruikers

Tussen gebruikers van eenzelfde apparaat kunnen behoorlijk grote verschillen zitten. De meetresultaten van de Caliper, flankmeting en het bepalen van de spekdikte met de echo komen bij de gebruikers goed overeen. Het meten van de spekdikte met de Renco en spierdikte met het echoapparaat verschillen flink. Die resultaten zijn volgens de onderzoeker te verbeteren door de instructies goed op te volgen en te oefenen.

Wat opviel tijdens het onderzoek, was dat twee Renco-spekdiktemeters bij gebruik door dezelfde persoon niet dezelfde uitslag gaven.