Adem leven

Elke donderdagavond loop ik extra rondes door de kraamafdeling. Donderdag is bij ons de speendag en dus super druk. De zeugen worden gespeend en gaan naar de dekafdeling. De biggen verhuizen we met de kar achter de trekker naar de biggenstal. De kraamafdeling wordt schoongespoten. De nieuwe groep hoogdrachtige zeugen gaan rond de middag de schone kraamafdeling in. Ze worden gewassen. Ik scan een weekgroep zeugen. De zeugen en de biggen worden geënt. Op deze dag wordt enorm veel werk verzet, maar met extra hulp loopt het als een geoliede machine. Na zo’n dag ligt alles weer schoon op de plek en is er weer rust in de tent. Voor mij begint dan een beetje dat weekendgevoel.

Maar eigenlijk begint het dan pas. De eerste zeugen werpen op woensdag en een aantal op donderdag. Maar de grootste groep op de vrijdag. Op deze werpdag ligt de focus alleen bij het begeleiden van het werpproces. Op donderdag loop ik regelmatig een rondje door de kraamafdeling. Kijk, schat in en noteer. Hoe snel worden de biggen geboren? Zal ik nu toch even bijvoelen? Ik kijk naar de zeugen. Is deze rustig, voelt ze zich op haar gemak? Tijdens mijn rondes doe ik het licht niet aan. Ik heb genoeg licht van buiten door de ramen en van de warmtelampen. Ik bewaar zoveel mogelijk de rust, zodat de zeugen ongestoord kunnen werpen. Hoe veiliger ze zich voelen, hoe sneller het werpproces verloopt.

Dan zie ik een big in het vlies achter de zeug liggen. Is deze dood geboren of net gestikt door het vlies? Ik baal van elke dode big, maar helaas ontkom je er niet aan. Als ik het vlies van de pasgeboren big afhaal, zie ik een hele zwakke hartslag. Hè. Verdorie! Daar baal ik van. Ik maak het snuitje schoon van slijm en blaas voorzichtig wat lucht door de snuit. Mond-op-snuit beademing. Er gebeurt niks. Maar er is nog steeds een hartslag. Ik probeer het nog een keer. Weer niks. En nog één keer! Op het moment dat ik denk dat het niet lukt, gaat de bek van de big open en zuigt hij een hele teug lucht in! Ik kijk en wacht af. Want verbeeld ik mij dit nou? Ik wil het natuurlijk zo graag! Maar dan nog een teug en nog een teug!

Ik leg de big voorzichtig in het nest van zaagsel, op de vloerverwarming onder de warmtelamp. Ik zit stil op mijn knieën en kijk, geniet. Hij leeft! Dit is zo’n moment waar ik zeker weet dat varkenshoudster zijn mooi werk is. Het is puur, mooi, kwetsbaar en blijft verwonderen. De big redt het!