'Langzaam loslaten'

Onze jongste dochter is vorige week gaan samenwonen. Op zich natuurlijk niets aparts. Maar samen met haar vriend heeft ze vorig jaar een huis gekocht. Niet zomaar een huis, een huis waar ze nog een thuis van moesten maken. Dit houdt in dat er nogal wat geklust moet worden.

Elk weekend, hup, kluskleren aan en afbreken. Dit klusgedeelte verliep voorspoedig.

Na het afbreken komt het opbouwen. Dit moest natuurlijk met wat meer beleid. Waar konden ze zo goedkoop mogelijk bouwmaterialen vandaan halen? Dus klonk nogal eens de vraag: 'Pap, hebben wij nog iets in de stal wat niet naar varkens ruikt en wat wij kunnen gebruiken?' Zo gingen er deuren, isolatiemateriaal, betonijzer, klinken en nog veel meer materialen naar het te verbouwen huis.

Voor ons was het leveren van onderdelen om hun eigen plekje op te bouwen natuurlijk fijn. Zo droegen wij toch ons steentje bij omdat we niet mee konden klussen.

Na enkele klusmaanden wilden ze toch al gaan samenwonen. Zonder keuken en sanitair is zoiets toch wel lastig. Gelukkig staat de datum dat de keuken komt vast. Dus onze jongste dochter begint al te roepen: 'Als de keuken er is, gaan wij er slapen.' Niet denkend aan wat te doen zonder sanitair.

Vorige week dinsdag arriveerde de keuken. Natuurlijk gingen we allemaal kijken. Prachtig. Maar, waar gaan je slapen? Bovendien zijn er nog steeds geen sanitaire voorzieningen. Dus klinkt het weer: 'Pap, breng jij even wat matrassen, want wij gaan in de garage slapen. Wij kunnen hier slapen en eten. Douchen doen we wel bij jullie. Dan is de was ook meteen daar. Mam, dat doe jij toch wel?'

Hoe gemakkelijk ze zoiets allemaal regelen. Natuurlijk doen we dit graag. Ook al zijn ze nog lang niet klaar, ze hebben alvast hun eigen plekje. Samen hebben ze al een hele klus geklaard, maar ze zijn er nog niet. Wij kunnen alvast beetje bij beetje wennen aan het loslaten van onze jongste.

Miriam Berkvens
Oijnk! in Veghel