BIGCHAT: droom of realiteit?

Soms mag ik even meekijken in de virtuele wereld van mijn kinderen. En de app die mij het meest verbaast is Snapchat. Je kunt precies zien waar je vrienden uithangen met van die virtuele poppetjes. De locatie-tracker is zo precies dat je zelfs kunt zien in welk lokaal diegene les heeft (als diegene tenminste op school is). Ze weten op deze manier heel veel van elkaar en vinden dat geen enkel probleem. Nee, ze vinden het juist fijn om te weten waar iedereen uithangt.

En ik klink nu een beetje verbaasd, maar ik doe er natuurlijk ook aan mee. Google weet precies waar ik de hele dag ben en wat mijn vaste ritme is. Ongevraagd vertelt mijn telefoon mij ’s ochtends hoe druk het is op weg naar Deventer en ’s middags doet hij hetzelfde voor de weg terug.

Wat betreft de varkensgezondheidszorg gaan we ook steeds meer die kant op. Meer en meer duiken we in de genetica van de verschillende verwekkers van ziektes. Daardoor kunnen we als het ware zo’n verwekker traceren en volgen. Het is al bijna gewoon om van PRRS een genetische sequentie uit te laten voeren; onderzoeken welke virusstam op het bedrijf aanwezig is. Maar meer en meer beginnen we deze techniek ook bij andere bacteriën en virussen toe te passen. We doen dat, omdat we daarmee beter kunnen volgen hoe een bepaalde ziekteverwekker zich van bedrijf naar bedrijf verplaatst. Of hoe een ziekteverwekker zich binnen een bedrijf verspreidt.

Soms voel ik me dan ook meer een detective dan een dierenarts. Ik verwacht dat het sporen zoeken met ziekteverwekkers gewoon een onderdeel van de varkensgezondheidzorg van de toekomst gaat zijn. Want ik ben ervan overtuigd dat het ons helpt in de aanpak van ziektes zoals PRRS en mogelijk ook PED, zeker als we kunnen aanwijzen waar iets echt vandaan komt.

Wat dan wel belangrijk zal zijn, is hoe we omgaan met deze informatie. Gaan we net als de jeugd onze status en locatie delen of willen we aan elkaar niet laten weten waar we staan? Ik merk dat dat laatste vaak wel de eerste reactie is. En waar ligt dat aan? Zijn we bang voor de gevolgen en staat de jeugd daar gewoon niet bij stil? Of moeten we gewoon een beetje wennen aan de veranderende maatschappij? Misschien hebben we over vijf jaar wel een app die 'BIGCHAT' heet, waarin jonge varkenshouders gezondheidstatussen delen met vrienden, buurt en relaties om er samen beter van te worden. Wie weet hoe dat eruit gaat zien, maar ik ben wel benieuwd en laat me verrassen!

Manon Houben
Hoofd varkensdierenartsen bij GD