Vreetvarken

Het was hartje zomer. Met zo’n dertig graden was de temperatuur niet ideaal om het gedrag van zeugen te observeren. Een hittegolf is helaas niet te plannen. Als zeugen alleen maar liggen duurt een uur observeren best wel lang. Elke dertig seconden noteerden wij netjes de gedragingen van de zeugen. Uur na uur.
Terwijl het zweet over onze voorhoofden liepen, besloten we dat het tijd was voor een pauze. We zochten de schaduw op en genoten van onze koffie en koek. Na een klein half uur trokken wij onze overall weer aan en pakten onze spullen. Maar we misten iets. Eén van de protocollen, de tabellen met genoteerde gedragingen, en een pen lagen er niet meer. We zochten overal en navraag bij de medewerkers leverde ook niks op.
We besloten verder te gaan met het protocol dat we nog wel hadden. We liepen terug naar de zeugen die we aan het observeren waren. Druk pratend over hoe we het nu gingen opschrijven, viel ons iets op. Er lagen witte snippers in het kraamhok. We keken elkaar aan, stapten het hok in en lokten de zeug opzij. Ja hoor, onder de zeug lag onze pen. Nou ja, een pen kon je het eigenlijk niet meer noemen. Er lag een kapot gekauwd omhulsel. We hadden onze papieren op het nest van de biggen achterlaten, niet de meest slimme zet.
Voorzichtig lachten wij om deze gênante verrichting. Tegelijkertijd bekroop ons een onrustig gevoel. Wat nu? Hoe gaan we dit vertellen? We besloten een medewerker in te lichten. Terwijl we over onze vondst vertelden, kon hij zijn lach niet inhouden. Hij moet wel gedacht hebben ‘daar heb je weer van die domme blondjes’. Even later kwamen wij de varkenshouder tegen. Hij moest natuurlijk ook op de hoogte zijn van onze actie. Hij lachte en stelde ons gerust. Er was niets om ons zorgen over te maken. Alleen de metingen, die waren we kwijt door dat vreetvarken.

Quinten van Ooijen
Student Dier- en Veehouderij aan HAS Hogeschool in Den Bosch