Roddelpers

Op 21 maart bestond Twitter 10 jaar. En dat op dezelfde dag als mijn verjaardag. Via een link van Twitter kreeg ik mijn eerste tweet te zien. ‘In Emmen centrum staan billboards van varkens in nood.....heb zin om daar een BBQ naast te zetten en hamburgers uit te delen.....’
Ja, nu weet ik het weer: Een eerlijk verhaal, dat wil ik vertellen!In de jaren die volgde heeft twitter mij heel veel leuke contacten gebracht. Ook zijn er heel veel van mijn volgers gewone burgermensen die nieuwsgierig zijn naar de varkenshouderij. Ik vertel graag van zaadje en de stoere beren tot karbonaadje en natuurlijk over de kraamafdelingen. Ik kan het niet laten biggenfoto's te delen, dat blijft gewoon heel erg leuk.

Toen ik de vraag van een jonge en vegetarische stadsvrouw kreeg om mijn bedrijf te bezoeken, zei ik ja. Weliswaar met een kleine twijfel, maar als deze jongedame helemaal de moeite neemt om mijn verhaal te willen horen, dan maak ik daar tijd voor. Zelfs al zegt mijn gevoel dat het trekken is aan een dood paard.

Het bedrijfsbezoek was voor ons beiden spannend. Gelukkig verliepen de gesprekken in een ontspannen sfeer. In de kraamafdeling waren de geboortes bezig. Zo'n nat biggetje met alles erop en eraan die meteen op zoek gaat naar de uier, dat blijft een klein wonder om te zien. Al lagen onze werelden mijlen ver uit elkaar, er was wederzijds respect. Iemand die bewust bezig is met voedsel en vragen stelt over het waar en hoe, daar heb ik alleen maar respect voor.

Boerderij volgende het bezoek via de tweets en vroeg deze dame om een interview te geven. Een paar dagen na haar bezoek zag ik het bewuste verhaal op hun website. Dat was toch even flink slikken. De nogal suggestieve slechte vragen waren erg eenzijdig. Hierdoor werd het een nogal negatief verhaal. Een verhaal dat in mijn ogen niet overeenkomt met hoe ik het bedrijfsbezoek zelf beleefd had. Ik wil graag in dialoog gaan: nu was het verhaal over... Mijn naam werd erin genoemd zonder dat ik hiervan op de hoogte was gesteld. Volgens deze journalist kan dat zomaar. Ik vind dat niet netjes en zeker niet gewenst. Deze journalist gaf toe inmiddels over een olifantshuid te beschikken en zich weinig aan te trekken van kritiek.

Een paar dagen later werd ik gebeld door collega-journalist van Boerderij met vragen over de POV-avonden. Zoiets vind ik onbegrijpelijk en zeer laag; varkenshouders bellen om een reactie te geven terwijl iedereen weet dat het besloten ledenavonden zijn. Deze manier van journalistiek bedrijven heeft het niveau van een roddelblad wat van sensatie aan elkaar hangt. Jammer. Ik vind dat de varkenshouderij zoiets niet verdient.

Aan een dood paard ga ik niet meer trekken, maar deze boerin twittert wel vrolijk door!Sabine Grobbink, Varkenshoudster