Cowgirl Annabel Jansen valt op in een mannenwereld

Op een zonovergoten dag belandt het bankje op een bijzondere locatie in het Brabantse Heeze: Ruitersportcentrum Manege Meulendijks. ‘Op deze plek zie je mij minimaal twee keer in de week verschijnen. Niet om met een paard te springen of dressuur te doen, maar voor wat stoerders: westernriding’, zegt Annabel Jansen.

‘Deze tak van paardensport is gerelateerd aan het originele werk van cowboys: het vangen van koeien, zo snel mogelijk een barrelrace winnen of het wedstrijdonderdeel reining. In een reiningproef leid je het paard met één hand, waarbij het dier in galop zo vloeiend mogelijk moet bewegen.’

Het is een vorm van paardensport die spectaculair is om te doen en te zien. Maar Jansen kan net zo goed genieten van lange trails door de natuur. ‘Ik houd van drukte en hectiek, maar hecht ook aan rust, mezelf afschakelen, huiselijke gezelligheid, lekker eten en het gevoel van één zijn met de natuur.’

Jansen is net als haar tweelingzus Roos geboren in het Zuid-Hollandse Gouda, maar geworteld in het Brabantse. ‘We zijn best verschillend, maar we voelen ons allebei Brabander en hebben beiden een sterke binding met de agrarische sector. Ik werk bij de wereldwijde leverancier van varkensgenetica Topigs Norsvin en zij werkt op een agrarisch kinderdagverblijf in Oss.’

Handen uit de mouwen steken

Jansen groeide op in Waalre op een hobbyboerderij met onder meer schapen, kippen en paarden. Omdat dieren elke dag verzorgd moeten worden, leerde ze al jong om de handen uit de mouwen te steken. ‘Mijn vader is geboren op een boerderij in het Gelderse Duiven. Een broer werd melkveehouder, een andere varkenshouder en omdat hij goed kon leren, werd hij notaris en werkte en woonde op verschillende plekken.’

Als kind droomde Jansen ervan ooit cowgirl te worden. ‘Op mijn zesde zat ik al op een pony. Springen en dressuur heb ik ook jarenlang gedaan’, vertelt ze. ‘Om het leven van een cowboy aan den lijve te ervaren, ben ik na mijn studie naar Argentinië en Australië gereisd. Net als echte gaucho’s, totaal relaxed koeien in de gaten houden of in volle actie komen en de dieren opdrijven voor het brandmerken. Basic leven en werken in een prachtige omgeving en goed eten. Geweldig.’

Intussen is Jansen getrouwd en woont ze met haar man – en in het weekend met zijn drie kinderen – in een boerderij in het buitengebied van Hapert. ‘Op deze locatie werden vroeger varkens gehouden en is er ruimte genoeg om eigen paarden te houden’, zegt ze. ‘Zo bouw ik langzaam aan mijn eigen ranch.’

Na haar universitaire studie Marketing en communicatie en banen in onder meer de wereld van biobased en biomedical materials en IT, belandde Jansen vier jaar geleden in de varkenssector. ‘Ik heb er goed over nagedacht omdat de varkenshouderij een echte mannenwereld is. Alles zou draaien om cijfers en euro’s en welke waarde kan ik daar toevoegen?’

De functie hoofd communicatie en marketing voor Topigs Norsvin International wekte haar interesse omdat het in de varkensfokkerij draait om vernieuwing, technologie, data en internationaal acteren. ‘En gelukkig groeit het aantal vrouwen in deze dynamische sector, waardoor het een meer divers landschap wordt’, benadrukt Jansen. ‘Juist in deze dynamiek vind ik de juiste balans tussen denken en doen en kan ik vernieuwend en creatief bezig zijn.’

Vernieuwen en herkenbaar blijven

Op allerlei manieren ondersteunt Jansen het mondiaal in de markt zetten van het bedrijf en de producten. ‘De globale communicatiekoers uitzetten en creatieve initiatieven opzetten om Topigs Norsvin te onderscheiden,’ licht ze toe. ‘Het is de kunst om te vernieuwen en toch herkenbaar te blijven.’

Verder organiseert ze internationale campagnes, evenementen, bijeenkomsten en vakbeurzen. ‘We zijn nu druk met de evenementen rond het honderdjarig bestaan van Topigs Norsvin’, geeft ze aan. ‘We bouwen verder op onze rijke historie, kijken met ambitie naar een duurzame toekomst en werken daar met zijn allen vol energie aan.’

Af en toe gaat Jansen met collega’s de boer op. ‘Ik wil weten wat er in het veld speelt. De waarom-vragen liggen dan op mijn lippen en als betrekkelijke outsider mag je domme vragen stellen’, vindt ze. ‘Door een open houding leer je snel dingen begrijpen en zo kan ik er voor mezelf en mijn werkgever het meeste uithalen.’