Kiezels, stenen of een rotsblok?

Heerlijk om na een zomer elkaar als varkenshouders weer te ontmoeten.  Maar na een aantal bijeenkomsten bleek het allemaal niet zo fijn te zijn.  De kaarten zijn flink geschud in de zomermaanden. De bank hoeft, nu de prijzen goed zijn, niemand meer failliet te verklaren. Fijn toch? Ze hebben nu een andere stok: voerwinst. Ze willen investeren in jouw onderneming, mits de voerwinst 120% is. De watte? Ja dat cijfer dat gebaseerd is op nog geen 10% van alle bedrijven. Wat je mestafzetkosten zijn en hoeveel entingen je in een big stopt, maakt blijkbaar niet uit. En of je nu veel arbeidskosten hebt of alles alleen doet, maakt ook niet uit. Iedereen die ik spreek, zegt dat de kostprijs veel belangrijker is. Welnu periferie, een schone taak voor jullie om dat ook eens bij de banken tussen de oren te krijgen. Mij lukt het niet.

Dan factor arbeid. Blijkbaar is dat ook iets waar niet over gesproken wordt. Gezinsbedrijven plus hebben extra arbeid nodig. Veelal een zzp-er die op drukke dagen even helpt. Concreet betekent dit dat op vakantie gaan er niet bij is. De batterij opladen voor jezelf en je gezin is dus erg lastig. Maar tja, we moesten allemaal groeien om de luchtwasser en de investeringen voor de groepshuisvesting te kunnen betalen. Vervolgens moeten we toch wel makkelijk 32 biggen kunnen spenen. Dat er veel biggen overgelegd moeten worden, gesjouwd wordt met kratjes voor split-suckling en dan de papjes en toevoegmiddelen, dat vinden we blijkbaar normaal. Wat er na het spenen uitvalt en hoeveel slachtbiggen we hebben telt allemaal niet mee? De buurman en iedereen die in de bladen staat draait toch ook 30 of zelfs over een paar jaar 40 biggen plus? Als ik aan mijn voeradviseur vraag hoeveel bedrijven er 5 jaar achter elkaar 30+ biggen draaien, wordt het stil. Volgens mij zegt dit genoeg.

Laten we elkaar dan ook niet gek maken. Stel je eigen doelen op wat voor jou haalbaar is. Zoek de mensen op die jou daarbij kunnen helpen. Tuurlijk kunnen we allemaal wel iets verbeteren op onze bedrijven, maar we moeten ook arbeidsvreugde houden. We hebben allemaal een moeilijke periode achter de rug en we weten nog precies hoe groot de last van het financiële gat geweest is of nog is.  We kunnen wel hard vooruit willen lopen, maar dat lukt vaak niet zo snel als we zelf willen. Laten we als varkenshouder niet vergeten dat erfbetreders dit niet altijd zien. Ze denken al snel: de prijzen zijn goed, dus alles is goed. Laatst zei ik gewoon: Ja en?? Ooh, wat kunnen ze je dan vreemd aankijken.  Ik moest ze gewoon uitleggen dat het fijn is dat de prijzen goed zijn, maar dat er niemand is die mijn last, zeg maar mijn zak met stenen, wil hebben. En hij dus ook niet. Laten we ook niet vergeten dat de een het sjouwen van een zak kiezels zwaar vindt, terwijl de ander nog fluit met een rotsblok in zijn zak. De onderlinge verschillen zijn erg groot. Dus zullen we zelf een plan moeten maken om deze stenen kwijt te raken.  En inderdaad helpen goede opbrengstprijzen het meest, maar we moeten elkaar niet gek maken met onhaalbare doelen of absurde aantallen biggen. Dat kost onnodig veel werk en geld. En door zowel de sector als de burger wordt dat niet als gewenst gezien.

Ruth van der Haar
Varkenshoudster