Onnatuurlijke fobie voor veredeling

Het zijn roerige tijden voor de veredelingsindustrie, zoals blijkt uit de grote opkomst tijdens de hoorzitting die ik afgelopen week organiseerde in het Europees Parlement over 'nieuwe veredelingstechnieken'.

De veredelingssector houdt zich bezig met het verbeteren van de genetische kenmerken van gewassen en vee. Door middel van veredelingstechnieken kunnen organismen onder andere resistent worden gemaakt tegen ziekten en insecten. Hierdoor zijn minder pesticiden en insecticiden nodig, wat goed is voor het milieu. Ook kan de voedzaamheid worden verbeterd, of kunnen gewassen aangepast worden om beter bestand te zijn tegen droogte. Productie van genetisch gemodificeerde organismen (gmo’s of ggo’s) kan het leven van zowel onze boeren als onze consumenten dus een stuk gemakkelijker en gezonder maken.

Niet iedereen is het hier mee eens. Tegenstanders van gmo’s vrezen dat het sleutelen aan genen antibioticaresistentie of zelfs de ontwikkeling van superziekten in de hand werkt. Ook vrezen critici juist voor een toename van gewasbeschermingsmiddelen. Als deze middelen de gewassen niet meer schaden, zullen boeren volgens hen niet meer terughoudend zijn met het gebruik hiervan. Ten slotte houden tegenstanders niet van de onzekerheid. Zij vragen zich af wat er gebeurt als gmo’s zich mengen met niet-gemodificeerde gewassen. Volgens hen kunnen er schadelijke gewassen ontstaan waarvan we de verdere verspreiding en groei niet meer in de hand hebben.

Ik vind dat voorzichtigheid altijd geboden is. Daarom ben ik blij dat al sinds 2001 de Europese Richtlijn GMO’s van kracht is die alle mogelijke risico’s bij veredeling tot een minimum beperkt volgens het voorzorgsbeginsel. Organismen die onder deze richtlijn vallen, moeten onder andere een strenge milieurisicobeoordeling ondergaan. Ook moeten ze gelabeld zijn en te allen tijde getraceerd en gemonitord kunnen worden.

Gezien dit uitgebreide controlesysteem en de vele voordelen voor gezondheid, biodiversiteit, milieu en voedselveiligheid begrijp ik niet waarom de veelal linkse milieuactivisten zich in beginsel al zo tegen de traditionele veredelingstechnieken verzetten.

Zoals vaker het geval is, lijkt de linkse milieuhoek zich te laten leiden door emotie in plaats van wetenschappelijke onderbouwing. Koste wat kost klampen zij zich vast aan principes uit het verleden om alles dat met genetische modificatie of verbetering van doen heeft direct van tafel te kunnen vegen. Ik vraag me dan af waarom zij zich niet flexibeler opstellen en met een meer realistisch oog kunnen kijken naar biotechnologische ontwikkelingen.

Juist hierom vond ik het zo belangrijk een hoorzitting omtrent dit thema te organiseren. Experts kregen hier de kans aan alle Europarlementsleden van de milieu- en landbouwcommissie het belang en de potentie van nieuwe veredelingstechnieken uit te leggen.

De bijdrage van het Duitse ministerie voor milieu was hoopgevend. Laten we niet onnodig beperken waar geen risico bestaat, als we de afgelopen vijftig jaar door deze veredelingstechnieken nooit een gevaar hebben gehad. Laten wij onze tijd en energie besteden aan de daadwerkelijke uitdagingen: duurzame productie van voedsel op een efficiënte en milieubesparende wijze. Want gezien de urgentie van deze uitdagingen is de toenemende fobie tegenover de vooruitgang pas onnatuurlijk!

Annie Schreijer-Pierik
Europarlementslid voor CDA