Jinek-podium voor positieve pr

En van Marianne Thieme. Eerst dacht ik dat het een grap was. Zelf kijk ik het populaire praatprogramma van Eva Jinek nooit live. Dan lig ik al lang in bed. Terugkijken heb ik natuurlijk wel eens gedaan. Zo vond ik het optreden van Eline Vedder en Dirk Bruins bij Jinek echt super goed. Een mooie kans, dacht ik. Natuurlijk moet er een varkenshouder aan tafel en een vrouw zou helemaal tof zijn. Maar moet ik dat zijn? Kan ik dat? Durf ik dat? Straks klap ik dicht, ga ik trillen, stotteren, kwijlen, et cetera. Maar als het wél lukt, hoe tof zou dat zijn? De dag erop (een zaterdag) werd ik door Laura van de Redactie Jinek gebeld voor een voorinterview over de landbouw en het klimaat. Ik was druk aan het werk en zat letterlijk tussen de varkens. Ze zou mij nog wat op de mail zetten en maandag terugbellen. Maandag kreeg ik telefoon dat ik een plek kreeg in de zaal en daar mocht reageren op vragen. Een portretfoto mailen hoefde niet, want die had ze al op internet gevonden. Toen sloegen de zenuwen toe. Want wat weet ik eigenlijk allemaal en klopt dat wel? Ik ben geen politiek dier. Ik zit het liefst gewoon tussen de varkens. Wel heb ik altijd de behoefte om op te komen voor onze mooie sector. Vertellen wat wij doen. Het echte boerenverhaal. Daarom heb ik wat hulpbronnen om informatie gevraagd om mij goed voor te bereiden. Voor mijzelf heb ik punten opgeschreven die ik belangrijk vind om daar te vertellen: 1- Ik zorg goed voor mijn dieren en ben daar zeven dagen in de week mee bezig. Altijd bezig om het steeds maar beter te doen. Varkenshouder is een heel zorgzaam beroep. 2- Voedsel is een eerste levensbehoefte, boeren zijn onmisbaar. Wees je daar bewust van en wees zuinig op hen. Zou graag meer waardering krijgen voor ons harde werken. 3- Landbouw in Nederland heeft relatief de laagste CO2 voetafdruk ter wereld. Wij zijn daarin het beste van de hele wereld! Als je stappen wilt maken voor klimaat is landbouw de oplóssing in plaats van het probleem. Alles wat hier zou verdwijnen, kost meer uitstoot in het buitenland om dezelfde productie te houden. Voor elk varken dat uit Nederland verdwijnt, moeten er elders drie voor terugkomen. Woensdagavond ging ik met Kristel van LTO en Riette carpoolend naar Loppersum. Daar aangekomen belandden we in het Jinek-circus. Niet negatief bedoeld. Wij werden achter de schermen ontvangen. Een hele nieuwe wereld opende zich voor mij. Als een gesmeerde machine had iedereen daar een rol. Op zo'n avond werken er 70 mannen en vrouwen achter de schermen aan het programma. Aan een rood wijntje had ik echt behoefte. Gewoon even de scherpe randjes eraf, want de spanning begon ik flink te voelen. Help, waar ben ik aan begonnen? Ik maakte kennis met Bouke, de koeienboer die ook te gast was. Daarna naar de visagist. Wat ik wilde? Een totale make-over lijkt mij wel fijn. Dat was dus niet de bedoeling. Met wat poedercrème en meer van dat soort spul leek ik wel tien jaar jonger. Ik had een gewoon staartje in. Of ik niet een ietwat nettere TV-knot wilde? Dat leek mij wel een uitdaging, terwijl Marianne naast mij precies aangaf wat en hoe ze het allemaal wilde hebben. Tsja, duidelijk meer ervaring! Vlak daarna werden we aangekondigd. Onze stoelen stonden vooraan in de zaal. Geen podiumplaats aan tafel, maar wel eerste rang. Ik kreeg nog een extra kussentje omdat ik verdween tussen de twee mannen naast me. Na het eerste half uur Jinek kwam de landbouw aan bod. Ik werd geïntroduceerd en werd meteen gevraagd hoeveel dieren ik had. 800 zeugen en 35 hectare akkerbouw. En biggen? Ja, die zeugen hebben biggen. Hoeveel? Ongeveer 4.000 biggen. Ik had het gevoel dat ik op het schavot stond en werd veroordeeld. Ik vond de introductie best wel raar. Zo kondig je toch niet een gast aan die van ver komt? Maar als varkenshouder worden wij zo vaak blootgesteld aan veroordelingen. Ik voelde mij ongelofelijk kwetsbaar. In de spotlight, voor de camera’s en met een microfoon onder mijn neus. Ondertussen kwamen foto's van mij in mijn bedrijf voorbij. Deze waren van internet gehaald en ik was wat verbaasd toen ik ze voorbij zag komen. Dit was ook mijn redding. Het waren mooie beelden uit mijn bedrijf waar ik zo trots op ben. Ze lieten van alles zien wat ik dagelijks doe. Tussen de zeugen in de groep, in de dekstal en in de kraamstal. Ik begon te vertellen oven mijn werkzaamheden en alle zorgzaamheden die ik dagelijks doe. Varkenshouder zijn is geen ‘bio-industrie’, maar een zorgtak. Op het moment dat je daar zit, heb je geen tijd om na te denken. Gelukkig zat ik naast Bouke en we versterkten elkaar goed! Toen ik reageerde dat ik graag meer waardering wilde voor ons werk omdat wij zorgen dat iedereen dagelijks genoeg te eten heeft en dat soms wordt vergeten waar het voedsel vandaan komt, volgde luid applaus. Op dat moment zelf kreeg ik dat niet eens mee, zo spannend vond ik het. Wat ik heb willen zeggen, is gelukt. En natuurlijk, achteraf is het makkelijk te zeggen wat beter had gekund. Als ik diep in mijn hart terugkijk, denk ik: ik had het niet beter gekund. Ik ben tevreden met het resultaat. De dag erop moest ik weer vroeg uit de veren en had ik weer een drukke varkensdag voor de boeg. Heerlijk in de stal aan het werk. Mijn telefoon ontplofte zowat van alle positieve berichtjes via Twitter, Facebook en Whatsapp. Dat was echt bijzonder fijn en dat deed mij erg goed. Dáárvoor ben ik het podium opgegaan: de landbouw, alle sectoren, positief in de spotlight zetten. Sabine Grobbink Varkenshoudster