Varkensdierenarts Ariës: 'Ik wilde deel uitmaken van de sector'

Op een warme vrijdagmiddag staat het bankje in de ontmoetingsruimte bij De Varkenspraktijk-locatie Someren. Fabrice Ariës zit achter zijn laptop met daarnaast een stapeltje formulieren. 'Het bijhouden van de administratie is niet mijn favoriete werk, maar wel een belangrijk onderdeel van mijn vak.'

Als varkensdierenarts ervaart hij een bepaalde mate van vrijheid. 'Mijn vrouw is dierenarts voor paarden en dient in de regio te wonen waar ze werkt, omdat ze voor bijvoorbeeld verlossingen snel op locatie moet zijn. In de varkenshouderij is dat allemaal wat losser en mijn werkgebied bestrijkt heel Nederland.'

Ariës is geboren en opgegroeid in zowat het zuidelijkste puntje van het land. Van zijn moeders kant stroomt er wat boerenbloed door zijn aderen. Zijn opa en oma hadden koeien en varkens en teelden fruit. In Maastricht ging hij naar het gymnasium, bouwde er zijn vriendenkring op en had er bijbaantjes in de horeca. Ook was hij destijds een vrij fanatiek wedstrijdzwemmer. 'Omdat ik veel sportte, wilde ik graag bij De Koninklijke Marine. Helaas ben ik kleurenblind en bleek ik niet geschikt te zijn voor zo'n pittig beroep.'

Bere-interessant

Naast dat sporten heeft Ariës ook een fascinatie voor de natuur en biologie. 'Het is bere-interessant hoe alles werkt en met elkaar samenhangt. Daarom leek het vak van dierenarts mij wel wat', vertelt hij. 'Het kwam op mijn pad en ik wilde werken met landbouwhuisdieren. Ik heb weinig met kleine huisdieren of katten, hoewel ik honden wel leuk vind.'

Toch heeft hij even overwogen om te kiezen voor humane geneeskunde. 'Uiteindelijk trok me dat toch niet. Een mens opereren zou ik bijvoorbeeld ontzettend lastig vinden.'

De studie diergeneeskunde noemt Ariës een wereldje op zich. 'De Universiteit Utrecht heeft een mooie faculteit en Utrecht is een gezellige stad', zegt hij met een lach. 'Tijdens practica en lessen ben je veel samen met je medestudenten bezig. Bovendien is vier op de vijf studenten diergeneeskunde een vrouw.'

Bestuurswerk

Ariës zegt gemakkelijk door zijn studie te zijn gerold. Wel is hij er samen met een studievriend een jaar tussenuit geweest vanwege bestuurswerk. Ook al had hij niets met paarden, toch bekleedde hij een functie in het bestuur van de Veterinaire Studenten Rijvereniging De Solleysel. 'Ik heb leren paardrijden en ontmoette er mijn vriendin.'

Om het wonen en leven als student te bekostigen, koos hij voor een bijbaantje als dierverzorger bij Varkens KI in Lienden. Voordat het eerste college begon, had hij vaak al een paar uurtjes tussen de varkens gewerkt. 'Daar ontdekte ik hoe leuk, nieuwsgierig en intelligent varkens zijn. Door een combinatie van factoren ontwikkelde mijn sympathie voor het varken en de varkenshouderij sterk', stelt hij.

'Helaas is de varkenssector mede door de gezondheidsmaatregelen niet uitnodigend, waardoor buitenstaanders er met argwaan naar kijken. Maar in aanraking komen met varkens is het begin van het begrijpen van het hoe en waarom. Een gevoel ervoor krijgen.'

Veel schakelen

Bij het kiezen van zijn specialisatie ging Ariës voor de intensieve veesectoren. 'In de varkens- en pluimveehouderij gebeurt veel aan bedrijfsbegeleiding en moet je als dierenarts schakelen met veehouders, medewerkers, voeradviseurs en andere erfbetreders. Het opereren in teams binnen ketenverbanden vind ik leuk en geeft mij energie. We hebben samen één doel: makkelijk draaien en kwaliteit leveren. En dingen op elkaar afschuiven is in ketens niet mogelijk.'

Wat Ariës jammer vindt, is het sluiten van het Varkens Innovatie Centrum in Sterksel. 'De sector heeft in mijn ogen behoefte aan een proeftuin om onafhankelijk onderzoek uit te voeren. Als varkensdierenarts heb ik bij VIC Sterksel veel geleerd.'

Een bijzondere eend in de bijt in de portefeuille van Ariës is PorcusCampus in het Brabantse Aarle-Rixtel. 'In dat recreatieve kenniscentrum worden zestien varkensrassen gehouden om mensen te laten zien waar voedsel vandaan komt. Het helpt de maatschappelijke acceptatie van de varkenshouderij wat te laten groeien. Het is leuk om daar als begeleider van diergezondheid en varkenswelzijn een steentje aan bij te dragen.'