'Niets- en niemand ontziend'

De nieuwe natuur lijkt te werk te gaan zoals boeren dat vroeger ook deden. Elke meter van een perceel moest optimaal worden benut, eventueel ten koste van de natuur. Hetzelfde kunstje passen beheerders van natuurterreinen nu toe, viel me onlangs op in het hartje van de Brabantse Peel. Aan de rand van het natuurgebied werden kosten noch moeite gespaard om voormalige landbouwpercelen te herinrichten en terug te brengen in de oude staat. Nieuwe natuur ontwikkelen tot tegen de straatkant.

Een hekwerk met draad en een asfaltweggetje vormden een harde grens tussen de Peel en het gebied met agrarische activiteiten. Een grote zandhoop en een vlakte met in mijn ogen onkruiden leken op de littekens van een gesaneerd veehouderijbedrijf. Verder zag ik nog wat kleine varkensstallen die duidelijk niet meer in functie waren en minder florissant ogende melkveebedrijven en kassencomplexen.

Ook zag ik een paardencomplex en voormalige boerderijen met gebouwen met zonnepanelen op de daken en wat vleesvee en paarden in de weilanden. Hier zit duidelijk een ander verdienmodel achter dan de kost verdienen met het houden van varkens, koeien of kippen.

Na het natuurgebied te voet te hebben doorkruist, belandde ik aan de andere kant weer op de grens tussen natuur en agrarisch. Daar groeide de mais bijna tot in de sloot naast het grenspaadje. Vandaar keek ik uit op enkele grote melkveebedrijven en een kudde grazende rood- en zwartbonte koeien. Een idyllisch beeld, maar ik vrees dat het er op deze plek over een paar jaar anders uitziet. Als de natuur haar gang mag gaan, rukt die uit zichzelf op. Niets- en niemand ontziend.

Iets vergelijkbaars staat te gebeuren als de overheid haar gang blijft gaan wat betreft de stikstofmaatregelen die neerdalen op de boeren. Het huisvesten van Nederlanders en andere belangrijke economische activiteiten vergroten de druk op de agrarische ruimte en het boerenperspectief.

Jos Thelosen
Varkensredacteur