Parmaham, Ibérico, en wat hebben wij?

Zittend op ons vakantieadres in Spanje, kijk ik naar de menukaart. Hmm, lekker Spaans hammetje, Ibérico. Vorig jaar in Italië hadden we daar de Parmaham. Wereldberoemd, wie kent hem niet?

Welke Nederlandse merknamen van vlees ken ik eigenlijk? Er zijn gelukkig enkele regionale initiatieven zoals het Livar-varken. En in pluimveeland zijn er nationaal de Volwaard kip en het Freiland ei. Maar wat hebben we in de varkenshouderij als internationaal georiënteerd product? Wat kopen de toeristen in Nederland, zoals wij een Parmaham in Italië kopen?

Heel bijzonder, dat wij als beste leerling uit de Europese klas daar geen naam mee maken. Onze varkenshouders staan toch bekend om hun kennis en kwaliteit, ook al wordt dat in Nederland maar beperkt gewaardeerd. Wat houdt ons tegen om consumenten duidelijk te maken dat ons vlees het beste vlees van de wereld is, onder de meest ideale omstandigheden geproduceerd?

Of vinden we ons product of onze wijze van houderij onvoldoende onderscheidend? Of vinden we dat we daar eerst eens flink in moeten investeren? Nee, ik durf de stelling aan dat we met ons product nu al meer onderscheidend zijn ten opzichte van het buitenland dan bijvoorbeeld Pepsi Cola zich onderscheidt van Coca Cola.

Of blunderen we met reclames, dat kan natuurlijk ook. Wat te denken van een VIONnetje, of een Kempertje, of een Salland ham, of een Tinie bal. Als BV Nederland zouden we ons sterk moeten maken en een campagne op moeten zetten om het Nederlandse vlees in binnen- en buitenland te promoten. Eerdere campagnes ten spijt, het heeft geen internationale bekendheid opgeleverd, à la een Parmaham.

Wellicht kun je op de binnenlandse markt nog wel het meest bereiken door met de maatschappelijke groeperingen samen te werken in plaats van met producentenverenigingen. Die eerste kunnen namelijk de trend tot vervangbaarheid wel doorbreken of kunnen een vanuit de vraagzijde gedwongen winkelnering van de grond krijgen.

Ik vraag met de twee woorden Spaans die ik ken en veel handgebaren aan de ober wat voor vlees het is. Hij komt met een fantastisch Spaans verhaal waarbij hij druk gebarend en zwaaiend langs zijn wang uitlegt hoe lekker het wel niet is. Ik begrijp er geen snars van, maar het water loopt mij in de mond. Ik ben helemaal overtuigd en bestel mijn Pata Negra en denk dat ook dit varken waarschijnlijk ooit in Nederland geboren en geproduceerd is. Hmmmm, heerlijk....

Paul Bens
Directeur DLV Advies