Biggen krijgen kinderen muisstil

Woensdagmiddag heb ik twee groepen met elk tien kinderen van de basisschool in de kraamstal ontvangen. Voor deze activiteit moesten de kinderen zich opgeven. De animo was overweldigend: 60 aanmeldingen! Daarom heb ik die kinderactiviteit over nog twee woensdagmiddagen verdeeld in tientallen. Op deze manier kan ik de groep nog goed overzien en krijgt ieder kind de gelegenheid om zijn of haar vragen te kunnen stellen.

Ook heb ik een oproep geplaatst: één ouder zou mij heel goed kunnen helpen tijdens deze middag. Misschien zou een kind tijdens het bezoek plotseling naar de wc moeten of het kijken in een varkensstal toch niet zo leuk vinden. Toen ik die vraag stelde, waren er maar liefst vijf ouders per groep die mij wel zouden willen ondersteunen. Ze wilden graag mee de stallen in. Natuurlijk kon dat. En het was erg makkelijk, zoveel extra handen bij het aantrekken van overalls et cetera, dacht ik.

De groep was in het begin hyperdruk. Misschien ben ik dat kleinere grut ook niet meer gewend: mijn kinderen zitten inmiddels in de puberleeftijd.

Ik vraag eerst aan de kinderen of ze thuis misschien een varken hebben. Sommige grapjassen zeggen direct: JA! ‘Papa is net een varken, hij eet veel en snurkt als hij slaapt.’ Oeps.... Ik bedoelde eigenlijk iets anders. Dus ik legde uit dat als iemand zelf varkens heeft of bij andere varkens is geweest, je hier eerst onder de douche moest. Daardoor kun je geen ziektes van andere varkens meenemen in onze stal.

We konden meteen de overalls aantrekken, plastic hoesjes om de schoenen doen en petjes opzetten. En toen gingen we de stal in. In de centrale gang stonden de kinderen al te stuiteren: waar zijn nou toch die varkens? Toen ik de deur van een kraamafdeling opende, waren ze ineens muisstil. We liepen voorzichtig naar binnen. De warmte. De lucht. De kleine biggen, daar werden ze stil van.

Rustig pakte ik een paar biggen en zette die in een kratje. Zo konden de kinderen - als ze wilden - biggen aaien, voelen en goed bekijken. Vol bewondering werden de biggen bestudeerd: 'ze zijn lekker warm', 'de oortjes voelen grappig', 'ze hebben al echte teentjes'. Dat zijn zo wat opmerkingen die ik opving. Wie durfde mocht ook een big vasthouden. Een moeder stond haar kind aan te moedigen om dat toch even te proberen. Toen ik die moeder vroeg of zij een big wilde vasthouden, antwoordde ze meteen: ‘nee, dat durf ik echt niet.’

In een andere afdeling was net een zeug begonnen met werpen. Ploep, big nummer drie werd geboren. Een moeder vond dit zo geweldig, dat ze spontaan begon te dansen op het voerpad. Ik wil bijna ingrijpen en zeggen dat ze rustig moest doen zodat de zeugen niet zouden schrikken. Maar ik vond het eigenlijk wel grappig, zo’n spontane enthousiaste reactie. En de reactie van de zeugen was ook prima: ze bleven rustig liggen.

Na afloop gingen we nog even in de kantine in voor wat te drinken en een koekje. Ook deelde ik nog wat materiaal en hebbedingetjes uit. De kinderen waren heel stil en zaten zichtbaar vol indrukken. Toen ik vroeg of ze het leuk vonden, hoorde ik als het ware een grote zucht. Ja, volgend jaar komen we weer!

Zo'n bezoek laat mij altijd weer beseffen dat het heel belangrijk blijft kinderen je bedrijf te laten zien. Sommigen hebben nog nooit een varken in het echt gezien, maar wel de olifant in de dierentuin van Emmen. Zelf kijk ik ook weer even met net zo'n boeiende blik naar mijn eigen varkens. Natuurlijk blijven de geboortes en de kleine biggen erg mooi en leuk om te zien.

Sabine Grobbink
Varkenshoudster