Nienke Auping communiceert en doseert

Na een coronaproof begroeting haalt Nienke Auping een kop koffie. Ze komt aanzetten met een witte mok met de blauwe opdruk ‘Auping’. De eerste logische vraag is dan ook of zij afstamt van de in de beddenwereld bekende Auping-familie? ‘De grondlegger van Auping in 1868 in Deventer is mijn betovergrootopa. Hij begon met het maken van bedden voor ziekenhuizen’, weet ze. ‘Misschien zijn de medische roots van mijn familietak daaruit ontsproten. Mijn opa was kinderarts, mijn vader heeft medicijnen gestudeerd, mijn broer is huisarts en ik varkensdierenarts.’
Auping groeide op in het Noord-Brabantse Roosendaal. Thuis hadden ze verschillende huisdieren en een van haar hobby’s was paardrijden, dressuur. ‘Als er iets was met de diergezondheid ging ik mee naar de dierenarts. Daardoor is mijn fascinatie voor de gezondheidszorg en het beter maken van dieren ontstaan.’
Leren ging haar makkelijk af. Het vwo-diploma kon ze op haar sloffen af. Auping meldde zich aan voor de opleiding tot dierenarts gezelschapsdieren bij de Faculteit Diergeneeskunde in Utrecht. Omdat ze werd uitgeloot en haar diergezondheidspassie toch wilde volgen, week ze uit naar België. Zo’n 50 kilometer van Roosendaal ging ze studeren aan de Universiteit Antwerpen.

Hele andere koek

Ze startte met de bacheloropleiding diergeneeskunde en ging in de wijk Wilrijk op kamers. ‘Studeren was andere koek dan ik tot dan toe gewend was’, zegt Auping. ‘Feiten kennen en erin stampen, maken het tot een zware studie. Daardoor heb ik geleerd om het eigen maken van kennis goed te doseren. Mijn studie ging iets minder snel, maar goed voorbereid haalde ik wel elk examen in één keer.’
Ondanks de studiedruk leerde ze daar haar lief Jochem, die milieukunde studeerde, kennen. Tijdens haar studie in Antwerpen ontdekte ze ook dat haar toekomst niet lag in werken met kleine huisdieren tussen vier muren van een dierenartsenpraktijk. ‘Dat werd duidelijk nadat ik voor de eerste keer in mijn leven een zeugenbedrijf bezocht. Wat ik daar zag en hoorde over ziektepreventie, dierenwelzijn, bedrijfsbegeleiding, management en economie zette me aan het denken.’
Voor het behalen van haar masters moest ze naar de Universiteit van Gent en besloot zich te specialiseren in landbouwhuisdieren. Ze verhuisde naar Merelbeke om reistijd te besparen en zich volledig te focussen op haar studie. In het derde masterjaar koos ze voor varkens. Dat het baanperspectief gunstig is, bleek uit het feit dat ze al contact had met een headhunter voordat ze afstudeerde. ‘Het gesprek over een baan bij een vooruitstrevende dierenartsenpraktijk triggerde mij en zo kwam ik in juli 2016 in het team van Lintjeshof terecht.’

Hoge eisen

Ze verkaste naar een woning in het Brabantse Sterksel. Na een jaar bikkelen, besloot ze te gaan samenwonen in het Belgische Ekeren. ‘Het zijn vaak lange werkdagen en het is veel autorijden. Omdat ik veel telefonisch moet overleggen, kan ik de reistijd nuttig besteden.’
Toch zit de eerste klant binnen een kwartier bij haar vandaan en bestrijkt haar werkgebied met name Midden- en West-Brabant. ‘In de afgelopen vijf jaar is het een enkele keer voorgekomen dat ik tijdens een weekenddienst een paar uur moest rijden voordat ik bij een varkensklant was die kampte met een uitbraak van eenzijdige longontsteking.’
Auping vindt het werken in de varkenshouderij uitdagend. ‘Het is geen simpel beroep en de problemen zijn complex. Ondernemers stellen hoge eisen aan erfbetreders en dus ook aan mij als professioneel gezondheidsadviseur’, stelt ze. ‘Duidelijk en helder communiceren is een van mijn sterke kanten. Van nature neem ik graag de leiding bij het voeren van gesprekken.’
Ook het praten met de mensen op de werkvloer en het laten zien hoe dingen anders kunnen, gaat haar goed af. ‘Maar zijn er dingen lastig, dan haal ik er een senior-varkensdierenarts bij. In onze praktijk is het de norm om elk varkensbedrijf met een duo varkensdierenartsen te begeleiden.’
Op gebied van gezondheid en welzijn zijn er volgens haar nog stappen te maken. ‘Maar ik vind wel dat de eisen in Noordwest-Europa zich opstapelen en ondernemers wegjagen. De varkensvleesproductie over laten nemen door landen met lagere standaarden, zie ik als een stap achteruit.’