Hokjesdenken

Terwijl ik geniet van het uitzicht van de eerste biologische biggen die buiten lopen bij mijn ‘parttime huis’ in Erp, wordt het persbericht van Varkens in Nood in mijn digitale postvak gedropt. Opnieuw krijgt de varkenshouderij er flink van langs. ‘Er worden in Nederland ruim 2 miljoen varkens meer gehouden dan toegestaan’, kopt het bericht.

Ik word er meteen onrustig van. Mijn eerste reactie is: onzin! Natuurlijk is dit een goed getimede media-actie, zo vlak voor een Tweede Kamerdebat. Maar ook bekruipt me een gevoel van: ‘het zal toch niet…’. Ik ben er niet 100 procent van overtuigd dat het compleet onzin is. En dat voelt een beetje als verraad.

Ik loop een rondje buiten langs de varkens, die met opgeheven snuit op me af komen lopen als ik een paar keer met m’n tong klak. Na een paar dagen hebben ze in alle ruimte duidelijk hun lig- en mestplek gevonden. De staarten krullen vrolijk op en ze spelen een beetje in de dikke laag stro. Ik vind het heerlijk om de varkens zo te zien. En daar is weer dat gevoel.

Ik betrap mezelf op hokjesdenken: ben ik voor de biologische varkenshouderij? Of gaat mijn hart naar waar mijn broodwinning ligt? De meeste van abonnees van Varkens.nl hebben een gangbaar bedrijf. Maar hoe fijn is het dat de varkens naar buiten kunnen? Terwijl ik zojuist nog bij de Jumbo toch echt de ‘gewone’ ham en spekjes in mijn mandje legde. Wat wil ik??

Als ik weer achter de computer zit, realiseer ik me dat ik niet anders ben dan al die andere 17 miljoen Nederlanders. Soms bepaalt mijn portemonnee en soms bepaalt mijn gevoel. Maar kiezen wil ik niet.

En dat hoeft ook niet, bleek vorige week tijdens de Cicero-lezing in Sint Anthonis. Oud-directeur van Hendrix Genetics Gerard Albers hield daar een pleidooi voor het behoud van een ‘industriële’ veehouderij, voor een basisvoorziening aan goede voeding. Controle op kwaliteit, efficiëntie en vervuiling. Voor wie meer wil dan de basis, zijn er kleinschalige initiatieven met extra’s in houderijvorm, smaak en beleving. Albers haalde talloze wetenschappelijke rapporten aan.

Opgelucht sluit ik het hek van de uitloop. Ik hoef niet te kiezen, het mag er allemaal zijn. En terwijl ik mijn gangbare spekjes in de pan gooi, realiseer ik me vooral wat ons bindt in de varkenshouderij: de liefde voor het vak. Biologisch, scharrel of gangbaar, wie in deze tijd nog varkenshouder is, moet wel heel veel houden van wat hij doet. Laten we die kracht gebruiken in discussies, ondersteund met de feiten en cijfers van Albers. En ons niet laten verleiden tot ‘hokjesdenken’.

Janneke Janssens
Eigenaar Varkens.nl