'Spek moet weer op de botten'

24 februari werd het begin van veranderende verhoudingen in de wereld. Tanks en soldaten denderden die ochtend voorbij het Topigs Norsvin-kantoor in het Russische Belgorod, op weg naar het 80 kilometer verderop gelegen Charkov. Terwijl ik 2.450 kilometer verderop een interview wijdde aan het honderdjarig bestaan van de in boerenhanden zijnde leverancier van varkensgenetica. Toen nog niet wetende wat er allemaal op de maatschappij, laat staan de varkenshouderij, af zou komen.

Nog niet bekomen van de wereldwijde impact van corona op verstoorde handelsrelaties en -stromen, gingen de prijzen voor veevoergrondstoffen door het dak. De kosten van brandstoffen en elektriciteit stegen naar recordhoogtes, waardoor het inflatiespook zijn werk ging doen. Alles is flink duurder geworden en dwingt mensen, zeker die het niet al te breed hebben, tot het maken van keuzes. De spekrand van hun bestaan is rap aan het verdwijnen en maakt ze kwetsbaarder, ook op het gebied van algehele gezondheid.

In mijn ogen zijn we in de varkenssector ook te veel bezig met het verminderen van spekranden. De aanzet van spier is wat betreft energie vijf keer efficiënter dan vetaanzet. De hoge voerprijzen verscherpen de focus op vleesaanzet om zo ook de voerconversie te verlagen. Duurzamer ook nog, maar met het verleggen van de grenzen van magerheid via fokkerij en voeding moeten we waakzaam zijn. Gezondheid, welzijn en intrinsieke waarden van de dieren moeten worden gerespecteerd.

Bovendien moeten we consumenten smaakvolle varkensvleesproducten blijven aanbieden. Sappige varkenslapjes met voldoende intramusculair vet zetten de varkensvleeseters aan tot herhaalaankopen. Zo brengen ze structureel het broodnodige geld in het laatje van de varkensvleesproductieketen. Vet is smaakmaker, smeermiddel en gezondheidsbevorderend.

Daarom hoop ik dat iedereen die in de varkenssector actief is in 2023 meer spek op de botten krijgt.

Jos Thelosen
Varkensredacteur