‘Wat je leuk vindt, houd je levenslang vol’

In het Groningse Oldambt belandt het bankje bij de Brabander Gerard Driessen. Een gevelsteen in het woonhuis van hem en zijn vrouw Anneke verraadt dat er ook plek is voor varkensliefde: naast het bouwjaar en hun namen staat er in grote letters Porcus. Op hun gazon pronken twee witte varkens en in hun woning vind je varkens in allerlei soorten en maten en stickers van European Pig Producers (EPP) en The Pig Story.

'De liefde heeft mij hier acht jaar geleden naartoe getrokken', zegt Driessen. 'Mijn passie voor varkens heeft mij ruim 35 jaar geleden al naar dit gebied gebracht. Maar ik heb ook veel over de wereld gereisd. Altijd was dat gericht op varkens en de agrarische sector. Met de mensen die je dan ontmoet en welke taal ze ook spreken: het klikt altijd.'

In zijn kantoor wijst de ondernemer op een wereldkaart met rode magneten. Alle continenten heeft hij aangedaan. In Argentinië kwam hij terecht toen hij voorzitter was van EPP Dutch Branch. Als kennisexpert voor de PUM trok hij een project in Punjab – India – en ging hij vijftig jaar terug in de tijd. 'Prachtig is het om op zo'n manier bezig te zijn met het houden van varkens en ze daar verder te kunnen brengen, terwijl je ook andere culturen leert kennen.'

Te koud in Siberië

Over elk land kan de ondernemer anekdotes vertellen en bijna overal heeft hij varkens gezien. 'Behalve in Siberië. Daar was ik bij hun zomerse temperatuur boven het vriespunt', licht hij toe. 'Voor varkens is een gemiddelde jaartemperatuur van -10 graden Celsius te koud.'

Op volle kracht ondernemen in de varkenshouderij heeft Driessen in zijn jonge jaren ontdekt. Geboren in het Brabantse Lierop als tweede van zes kinderen. Getogen op een gemengd bedrijf in een omgeving van hard werken en weinig verdienen.

'Ik heb een sobere maar waardevolle opvoeding gehad en na de mavo de middelbare landbouwschool afgerond en veel werkervaring opgedaan. Van werken bij boeren, een loonwerker en een vuilnisophaaldienst tot inseminator, monsternemer en tabaksplukker bij een oom in Canada'. Ik zag bij grote bedrijven dat er veel gebeurde en dat triggerde mij', vertelt Driessen.

Eerste biggen opleggen

Bij de opsplitsing van de ouderlijke boerderij kreeg Driessen 2 hectare toebedeeld en begon zijn zelfstandig ondernemerschap. 'Rond mijn 22ste verjaardag legde ik de eerste biggen op in mijn eerste nieuwe stal met duizend vleesvarkens', blikt hij terug. 'Ik kreeg de smaak van het repeterend werk te pakken. Als de bedrijfsstructuur staat en je systematisch werkt, geeft dat rust in de bedrijfsvoering.'

Als jonge ondernemer rolde Driessen in het agrarisch jongerenwerk. Toen besefte hij al snel dat de grote concentratie van varkens in Noord-Brabant geen duurzame weg was. Het houden van dieren moest op een of andere manier met de grond verbonden blijven.

Via zijn bestuurlijke contacten belandde de ondernemer in Groningen. De investering in zijn eerste bedrijf op afstand met achtduizend vleesvarkens paste dan ook in zijn visie. Later kwamen er nog twee locaties in het Groningse bij en ontwikkelde hij een tweede vleesvarkensbedrijf in Noord-Brabant.

'Stuk voor stuk zijn het courante familiebedrijven. Zeker in de uitgestrekte graanpolders ben je niemand tot last. Bovendien vind ik grote varkensstallen bouwen prachtig', benadrukt de ondernemer. 'Wel hebben de strijd om ruimte en de verschillende belangen in ons land ervoor gezorgd dat we een juridische maatschappij zijn geworden.'

Overzees varkens houden

Daarnaast zette Driessen samen met een plaatsgenoot een varkensbedrijf op in de Noordoostpolder en rolde hij in het collectief Dutch Barn in Canada. 'Overzees varkens houden heb ik dus ook ooit ervaren', zegt hij.

Afstanden overbrugt de ondernemer met liefde en plezier. Tijdens de vele controlerondes heeft hij onmetelijk veel kilometers afgelegd om elk dier te kunnen zien. Dat beoordelen van de diergezondheid en het stalwerk ging hem steeds moeilijker af.

'Nog niet zo gek lang geleden is de diagnose van de spierziekte IBM gesteld', vertelt Driessen. 'Bij inclusion body myositis (IBM) zijn de spieren ontstoken, waardoor ze langzaam hun krachten verliezen. Ik zal steeds meer afhankelijk worden van de ondersteuning van mensen om mij heen en hulpmiddelen. Mijn zelfstandigheid inleveren is shit, maar pijn heb ik niet en ik ga er positief mee om. Mijn uitdaging is het vijftigjarig jubileum als varkenshouder te mogen vieren. Wat je leuk vindt, kun je ook levenslang volhouden.'